4.
“Zotërinj,” tha Zhani, “kam kënaqësinë që të ju shoh sërish. Pra, vera kaloi. Mirëserdhët në përqafimin tim.” Zhani me prindërit dhe me dy vëllezërit më të rinj banonte në një shtëpi të vogël në periferi. Pasi që nëna dhe baba i duronin gjithnjë e më vështirë shprehitë e tija jetësore, ndërsa vëllezërit, siç e shpjegonte profesionalisht, “e pengonin në zhvillimin e tij të pandalshëm e të gjithanshëm”, ekonomia e hirtë e kushërinjve të afërm dhe të largët ia mundësoi rregullimin e një dhome të vogël, por vetëm të Zhanit, në mansardë. Tani përgatitej ta përfundonte vitin e fundit të shkollës së mesme ekonomike.
Në atë dhomë ku çonin shkallët ashtu që as banorët e kateve të poshtme nuk e kishin të qartë, ndodhnin shumë gjëra. Atë moment, duke hyrë nëpër derë nën kulmin e ulët e ulën kokën pakëz:
- Gjeniu, kandidati për maturant në shkollën elektroteknike.
- Poeti, shoku i tij i shkollës dhe vërtetë poet, që e njihte në mënyrë të shkëlqyeshme fazën e vargëzimit, ku poezitë e tij nuk i kuptonte askush më dhe sigurisht se kishte ardhur koha, që populli t’ia vendos përmendoren, si dhe
- Pipi me riprovimet e dhëna me sukses këto ditë, për vitin e tretë të gjeodezisë, që refuzonte me gërdi shprehitë borgjeze të miqve, por besonte se njëherë do ta kuptojnë thelbin e botës.
Në këtë parahistori të dhënë, fatet e tyre u takuan më së pari në shkallët e Qendrës shkollore, e pastaj u shoqëruan mjaft edhe në lokacionet tjera.
“Vetëm përpara,” ftoi Zhani. “E, Bobi nuk do të vijë?”
“Po çfarë Bobi!” kundërshtoi Gjeniu.”Pak përpara ma dërgoi e-mailin se do të dilte me Bibën.”
“Kjo femër do të jetë varreza e tyre, u them unë,” murmuriti Zhani dhe i shpërndau kolltukët rreth tryezës ovale. “Po ku e gjeti atë?”
“Hajde, hajde,” kundërshtoi poeti. “Ku e gjeti, ku e gjeti? Ndoshta e ka gjetur ajo atë. Në fakt, edhe nuk janë çift aq i keq.”
“Me atë femër nuk është diç në rregull,” shpjegoi Pipi. “Bobit i është ngjitur, pasi që Bobi është bandilli kryesor. Ishte redaktor i fletushkës shkollore, ndërsa gjatë verës punoi në polici. Gjyshet do të thoshin: një parti e shkëlqyeshme. Dhe unë do të thosha se Biba e ka hundën për parti të shkëlqyeshme.”
“Ua!” klithi Gjeniu. “E kur të hyj unë në sistemin kompjuterik të Bankës Botërore dhe prej atje t’ia lëshoj vetes nga çdo transaksion mbetjen prej pesë decimalesh e tutje në llogarinë time, ajo do të më gjuhet mua? A po mendon kështu?”
“Po,” tha Pipi, “pikërisht këtë po e them.”
“Ua!” sërish klithi Gjeniu dhe syzet e kërcyen mbi hundë. “Por, kjo nuk është e keqe, kjo nuk është aspak e keqe.”
Djemtë u shpërndanë në karrige përreth tryezës dhe me to gërvishtën dyshemenë. Dërrasat rënkuan dhe u gërvishtën në mënyrë solide.
“Ngadalë,” tha Zhani. “Nuk do të dëshiroja që dikush të vijë prej poshtë duke bërtitur se nuk kanë qetësi nën ullinj.”
“Pst!” pëshpëriti poeti. “Pst.”
“Mirëpo, nëse kthehemi mbrapa,” filloi sërish Pipi, “nuk do ta kesh njësoj, nëse një gosë e tillë të ngjitet vetëm nëse mendon se je numri një dhe për këtë dëshiron të jetë pranë teje.”
“Nëse e mendoj mirë,” qeshi Gjeniu “mua nuk më pengon nëse dëshiron të jenë pranë meje ato prapanica. Pranoni se nuk janë të dobëta. Por, as përndryshe nuk është e dobët.”
“Budalla!” klithi Pipi. “Botën duhet ta rivendosim. Epo, se nuk e ke njësoj se në ç’ndëmjetkëmbëshe do ta derdhësh farën tënde.”
“Ojej,” psherëtiu poeti, “ nëse rastësisht keni harruar, jemi mbledhur këtu që fill pas pushimeve ta luajmë një poker, siç duhet. E kuptoj se juve u shpërthejnë hormonet prej syve, por na leni tani të qetë.
“E vërtetë,” tha Zhani dhe i qiti letrat në tryezë. E hapi sirtarin e poshtëm të ormanit dhe e nxjerri nga ai një shishe uiski.
“Ndoshta secili nga ju do ta pinte nga një gllënjkë që të përqendrohemi dhe të qetësohemi. Ky uiski është lartë nga veriu, nga Suedia.”
Heshti. Iu desh që t’i lejë kohës kohë dhe që djemtë ta kuptojnë shprehjen – prej një suedezeje.
Pipi u dridh menjëherë dhe e pyeti drejtpërdrejt: “e, vërtetë, si janë suedezet?”
Zhani e ndryshoi fytyrën e vet të shkollarit të shkollës së mesme në atë të një njohësi vërtetë të thellë. E ngushtoi pak shikimin. U mbështet mbrapa. Hundën dhe gojën i zgjati pak, nëpër birat e ngushtuara të hundës mori frymë në zë, i ktheu të dy duart në bërryla dhe me gishta e formësoi një rreth. “Suedezet, zotërinj, janë diçka e posaçme. Kur ecën suedezja nëpër rrugë, çdo grimcë e trupit të saj lëviz për vete. Kjo është simfoni e lëvizjes që të përfshin, e njëkohësisht është vështirë të kuptohet. E, kur të shikon, sytë e saj, hmm...” heshti. E pastaj si një magji e shuar kërciti me shuplakë në gjunjë dhe tha: “Ah, djema, ju as që dini çka është jeta. Vetëm edhe këtë dua t’ua them: deti, vera e gjatë e ngrohtë, çdo javë një autobus i ri përplot me suedeze dhe unë që i udhëheq. Çka u sillet suedezeve nëpër kokë kur vinë më në fund në jugun e ngrohtë?”
Zhani as nuk mundi që t’i shikojë ashtu përgjumur të gjithë sytë, kur e ndërpreu ashpër Gjeniu me klithje: “një mi e një dalmatin!” Të gjithë qeshen dhe Pipi i mori letrat dhe tha:
“Mjaft më me seksin. Paratë në diell. Hyrja është pesë euro. A jemi a nuk jemi pokerxhinj?!”
“Vetëm se,” u paraqit Poeti.
“Nuk ka, vetëm se!” e ndërpreu Gjeniu. “Qiti paratë. Do të luajmë.”
“Mirë, mirë, mirë,” u kundërshtua me nerva Poeti. “Vetëm më tregoni edhe një herë që ta shënoj, a është më i madh trisi apo kenti i vogël?”
Zhani e nxjerri pa fjalë nga sirtari i dytë një copë letër dhe lapsin.
“Shkruaj!” tha. “një çift, dy çifte, tris ...”
Poeti i shënoi me kujdes të gjitha figurat deri te flesh rojali, e pastaj letrën e palosi dhe e futi në xhepin e këmishës.
“Kush ndan?” pyeti Zhani.
“Ai që pyet!” njëzëri ia kthyen si në këngë Gjeniu, Poeti dhe Pipi. “Rendi është rënd,” pohoi Zhani dhe i mori letrat. Luajtën një kohë deri sa celulari i Zhanit filloi të dridhet. Zhani shtirej sikur të mos ekzistonte. Telefoni i qetësua pas një kohe. Kur ndau Pipi telefoni i Zhanit filloi të dalë mendsh përsëri. Zhani e shikoi qetë Pipin nën gishtërinj.
“Po, mund të paraqitesh,” tha Poeti. “Përndryshe, kjo gjë do të dridhet deri nesër në mëngjes. E mua po më pengon.”
“Kur luaj, atëherë luaj!” tha Zhani dhe e shtyri telefonin kah Poeti. “Ti shiko se kush po e prish qetësinë tënde të brendshme.”
Poeti e hapi kapakun.
”Obobo,” tha. “Bobi thërret.”
Zhani e mori dhe klithi menjëherë:
“Tungjatjeta, tipi! A po të dhemb koka, apo je duke e kositur barin tek gjyshja?”
Në dëgjuese u dëgjua një shushurimë dhe Zhani e kyçi altoparlantin.
“Nuk të dëgjova,” tha. “Përsërite.”
“Jam duke kositur barin tek gjyshja,” u dëgjua zëri i Bobit. “Si e di ti këtë?”
“Një zë i brendshëm më pëshpëriti, ti e kupton, apo jo? Më thuaj, tipi cilët janë urdhrat?”
“Nesër do të takoheshim gjatë mësimit në sallën e leximit në shkollë. Para se t’i fitojnë ethet mund të tubohemi vetëm dhe të bisedojmë se si më tutje. Merrni me vete edhe ndonjë fëmijë,” foli Bobi.
“Çfarë fëmijësh?” pyeti Zhani, u mërrol dhe e kaloi telefonin prej veshëve para sysh për të par se e po sheh ashtu siç duhet.
“Çfarë fëmijësh?”
“Po, fëmijët, këta të vitit të parë, nëse njeh dikush dike. Përvoja duhet të përcillet në gjeneratë të re.”
“Aha, aha,” murmuroi Zhani. “Në rregull. Hojla, shef.” E pastaj u kthye bixhozçinjve. “Dëgjuat, zotërinj? Ejani dhe sillini edhe fëmijët tuaj me vete.”
Pipi i ndau letrat. Poeti i ngriti letrat e veta, i shikoi profesionalisht në shuplakën e vet, i vendosi në tryezë e pastaj e futi dorën në xhep dhe filloi t’i lexoi shënimet me zë të ulët. Zhani i hodhi i nervozuar letrat e veta. “Pa mua, heq dorë! Ky tipi e ka përsëri betonin!”
Нема коментара:
Постави коментар